Αφορμή για αυτή τη σειρα έργων ήταν τα κοινά στοιχεία που παρουσιάζουν παγανιστικά έθιμα διάφορων λαών της Ευρώπης που δεν είχαν συναντηθεί ποτέ και δε θα μπορούσαν να έχουν ανταλλάξει πολιτισμικά στοιχεία. Τα έθιμα αυτά αφορούσαν κυρίως την περίοδο του Δωδεκαήμερου, δηλαδή τις μέρες από 25 Δεκεμβρίου ως την Πέμπτη 5 Ιανουαρίου. Οι μέρες αυτές συμβόλιζαν την περίοδο που η φύση «νεκρώνει» λόγω του χειμώνα και οι άνθρωποι ένιωθαν την ανάγκη να διώξουν αυτό το «κακό». Μεταμορφώνονταν σε ανθοφόρες και ζωόμορφες φιγούρες. Οι ανθοφόρες φιγούρες συμβόλιζαν τη γονιμότητα και οι ζωόμορφες φιγούρες λειτουργούσαν προστατευτικά για τους ανθρώπους απέναντι στο «κακό» που κάνει τη φύση να «κοιμάται» με αποτέλεσμα να τους στερεί την τροφή. Κάποιες φορές οι ζωόμορφες φιγούρες συμβολίζουν τον ίδιο το χειμώνα ή το χρόνο που δεν αφήνει τίποτα ανέγγιχτο στο πέρασμα του. Από το Ισαάκιο Έβρου ως το Queensferry της Σκωτίας, από τα Βαλκάνια ως τη Νορβηγία, οι άνθρωποι μεταμορφώνονταν σε μια τερατόμορφη φιγούρα η οποία σε κάποιες περιπτώσεις τρόμαζε τους κατοίκους της περιοχής και εκείνοι διώχνοντας την περνούσαν το μήνυμα ότι κερδίζει η αναγέννηση της φύσης και η γονιμότητα. Σε άλλες περιπτώσεις οι φιγούρες χόρευαν με τα βαριά κουδούνια τους να ταράζουν την ησυχία του χειμώνα ώστε με αυτό τον τρόπο να «ξυπνήσουν» τη φύση. Γούνες και δέρματα ζώων, κόκαλα, ξύλο και άνθη είναι τα βασικά υλικά που χρησιμοποιούσαν όλοι αυτοί οι λαοί. Μάλιστα πολλά από αυτά τα έθιμα αναβιώνουν και σήμερα και συμβιώνουν με τα χριστιανικά έθιμα. Προσωπικά με εντυπωσίασε η ομοιομορφία που παρουσιάζουν οι φιγούρες αυτές τόσο στη διαδικασία του εθίμου όσο και στα υλικά. Φέρνοντας τα έθιμα αυτά στο σήμερα θέλησα να δείξω ότι οι λαοί από τα αρχαία χρόνια και σε διαφορετικά σημεία της γης έβρισκαν τρόπο να εκφράσουν τους προβληματισμούς τους, τα άγχη τους μέσα από κοινούς τρόπους που τελικά δε διαφέρουν και τόσο πολύ από τα δικά μας άγχη και την ανάγκη μας για επιβίωση.